Miejski portal informacyjny:
Prudnik, Biała, Głogówek, Lubrza

Prudnik z Lotu ptaka

Prudnik ma wspaniałe położenie. Miasto rozsiadło się na stokach sporego wzniesienia, z którego na wschód, zachód i północ rozciąga się rozległy widok na żyzną równinę. Tak rozpoczyna napisaną przez siebie w 1912 roku historię Prudnika Johannes Chrząszcz, który dalej pisze: Po stronie południowej widać zdobne w lasy i pola uprawne wzgórza i góry Kotliny Morawskiej. Majestatycznie wygląda stąd Biskupia Kopa, której odnogą jest ciąg wzniesień Łąki Prudnickiej wraz ze szczytami i romantycznymi, dzikimi wąwozami. Z Kotliny Morawskiej, z Biskupiej Kopy oraz sąsiednich Jesioników wypływają liczne potoki i rzeki. Zloty Potok wypływa z zachodniego stoku Biskupiej Kopy, na przedmieściach Prudnika łączy się z Potokiem Szybowickim i od tego miejsca rzeka nosi nazwę Prudnik. Opływa miasto z trzech stron na kształt wstęgi. Nie zawsze jej bieg był taki jak obecnie. Niegdyś jej koryto było nieuregulowane, rzeka dzieliła się na wiele odnóg tworząc wyspy i półwyspy. Miedzy odnogami rzeki, na wysepkach leżała niegdyś wieś nazwana później przez niemieckich mieszkańców „Polska Wsią. W ten sposób wzniesienie, na którym powstało miasto, było z trzech stron chronione przed nieprzyjacielskimi napadami. Jest kilka wersji historii założenia tu miasta. Jedna z nich założenie grodu przypisuje Templariuszom. Jednak ta wersja jest mało prawdopodobna po pierwsze z uwagi na okres w którym na te tereny zakon ten przybył, po drugie nie potwierdzają tego kronikarze z tamtych i późniejszych czasów. W owych czasach Templariusze mieli swoje dobra w okolicach Oleśnicy Małej. Jak powstało miasto? Dokładnie tak, jak wszystkie miasta niemieckich kolonizatorów na wschodzie Niemiec, mianowicie na tak zwanym schemacie prostokąta. Pochodzi on ze starożytnej Grecji i Rzymu i wymaga prostych szerokich ulic i wąskich uliczek przecinających się prostokątnie, a także placów (rynków) w odpowiednich miejscach. W ten sposób na przykład zbudowana została Aleksandria przez Aleksandra Wielkiego. Według tego schematu wzniesiono takie współczesne miasta jak Manchaim czy Nowy Jork. Prostokątny układ urbanistyczny określił rzymski architekt Virtuvius pisząc: „Miejsce pod nowe miasto powinno być zdrowe, ulice nie mogą biec w stronę, z której wieją wiatry, ratusz winien stanąć w najcieplejszym miejscu placu, aby kupcy i przedsiębiorcy mogli spotykać się w nim także zimą. Dla świątyń wybrać należy miejsce położone najwyżej, zbudowane mają być na osi wschód - zachód, z wejściem od strony zachodniej, aby mogły przez nie wpadać promienie słoneczne. Porównajmy z powyższymi wskazaniami Witruwiusza nasze miasto. Jego centrum stanowi Rynek (rzymskie forum), z ratuszem pośrodku, z fasadą na południe. Przez rynek przebiega główna ulica, wychodzą z niego uliczki przecinające się prostokątnie. Niegdyś do miasta wiodły dwie bramy, dolna i górna - obie prowadziły do rynku. Ciąg wiążący bramy stanowił główną ulicę, domy położone przy niej miały najwyższą wartość Przecinające się prostokątnie ulice tworzyły cztery dzielnice: zamkową, górną, Rynek i dolną. Przy każdej stronie Rynku wznosiło się około 12 domów, łącznie 48. W obrębie murów miejskich wznosiło się łącznie 160 domów. Mieszkańców dzielono na cztery klasy: wielkomieszczanie, drobnomieszczanie, mieszkańcy przedmieść i rzemieślnicy. Podziały te były bardzo sztywne, przechodzenie z jednej klasy do drugiej było niemożliwe. Mury ograniczały przestrzeń miasta, każde miejsce pod dom miało zatem sporą wartość. Rozrost miasta umożliwiały jedynie przedmieścia. Jeżeli do miasta wchodziło się przez bramę dolną, miało się po lewej stronie ulicę Dolną, z tyłu, równolegle Katedralną, a po prawej Golibrodów (obecnie Damrota) od której odchodziła ulica Garncarzy (obecnie Królowej Jadwigi) . Ulica Golibrodów prowadziła na północna stronę Rynku, a jej przedłużeniem była krótka ulica Zamkowa (dziś również Zamkowa). Na południowo - wschodniej stronie Rynku, został zbudowany kościół parafialny, prawdopodobnie od samego początku jako masywna budowla otoczona cmentarzem, szkołą, plebanią, domem wójta i nieco później przytułkiem.